Si të meditojmë?

Me të përmendur nocionin meditimin, asociacioni i parë që krijohet në vetëdijen e një perëndimori është se, kemi të bëjmë me një ritual tradicional budist nga lindja. Vërtet, MEDITIMI buron nga Lindja dhe trajtohet si ritual religjioz budist, por, me disa forma specifike, këtë teknikë mund të hasim tejet të shprehur edhe në religjionet tjera.

Pa marrë parasysh se çfarë definicioni apo rituali paraprak i përshkruhet, meditimi ka të bëjë me heshtjen mentale, ku si qëllim është arritja e qetësisë shpirtërore. Pra, përmes aplikimit të teknikës së meditimit tentohet që mentalisht të mos mendohet në asgjë, ose vëmendja thellësisht të përqendrohet në një fjalë konkrete verbale (mantra), apo të parafytyrohet në mendje figura, gjegjësisht sendi i caktuar (vizualizimi).
Kuptimi racional i teknikës së meditimit

Njeriu, si qenia më e përsosur e universit, është i ndërtuar nga triada komplekse: TRUP-MENDJE-SHPIRT. Ky ndërtim funksional dhe përmbajtjesor i qenësisë është shprehje e ekzistimit dhe funksionimit tonë në realitetin material që ne e quajmë jetë. Trupi na bën të lëvizim dhe përcakton veprimin tonë, mendja na bën të mendojmë dhe të jemi qenie e arsyeshme, ndërsa shpirti është inteligjencë e paskajshme që shprehet si reflektim nga bërthama jonë hyjnore, nga e cila ka evoluar qenësia si tërësi. Andaj, me të drejtë thuhet se shpirti është VROJTUESI, trupi I VROJTUARI dhe mendja, PROCESI I VROJTIMIT. Nëse mendja dhe shpirti veprojnë kah largimi i mëndjes nga trupi, kemi RELAKSIMIN, ndërsa kur shpirti e qetëson mendjen nga aktiviteti i saj, kemi MEDITIMIN. Kur jemi të relaksuar dhe në meditim, nënjë gjendje pa vëmendjen në trup dhe qetësi pa mendime, atëherë, nga triada e jonë qenësore mbetemi vetëm si SHPIRT. Pra, jemi vërtetësi dhe përherësi. Jemi HYJNOR:
Ky është qëllimi i MEDITIMIT.

Si të meditojmë?

Mjafton që të qëndrojmë në një vend ku e ndjejmë veten më së miri. Mund të jemi të shtrirë, ose këmbëkryq me shpinë të drejtuar. I mbyllim sytë dhe bëjmë disa frymëmarrje të thella. Pasi ta kryejmë këtë veprim, në mendje, ngadalë dhe hap pas hapi, fillojmë të qetësohemi. Më pas, shkurt analizojmë përmbajtjen e mendimeve tona momentale dhe ato ngadalë i eliminojmë pa ndonjë dhunti psikike, derisa kështu gradualisht të arrijmë një qetësi të plotë. Në një heshtje, kurrë nuk do të mendojmë në asgjë. Kujdes! Edhe vetë mendimi se nuk mendojmë asgjë është të mendosh diç. Këtë ushtrim praktikojeni sa më shpesh dhe së paku dy herë në ditë (patjetër në mëngjes-pas zgjimit dhe në mbrëmje-para fjetjes). Keni durim! Nuk shkon menjëherë aq lehtë! Derisa i lexoni këta rreshta, teorikisht nuk duket e komplikuar, por, që mendja të mos mendojë fare, praktikisht është me të vërtetë një arritje jo edhe aq e lehtë. Mendja e njeriut e ka të natyrshme të mendojë dhe të analizojë.

Edhe kur është në gjumë, ajo punon, shëtit dhe nuk hesht fare.
Por, nëse e pranojmë realitetin se mendja e jonë pandërprerë mendon, a keni tentuar ndonjëherë ta analizoni këtë proces? Si zhvillohet kjo procedurë? Çfarë është përmbajtja kualitative dhe kuantitative e mendimeve tuaja? Nëse jo, bëjeni këtë provë tani!
Ndaluni për momentin dhe koncentrohuni se çka mendoni në atë çast. Do të vëreni se mendoni për të kaluarën, ose diçka që shpresoni ta arrini në të ardhmen. Pra, gjithnjë mendoni për të kaluarën e cila nuk kthehet kurrë, ose për të ardhmen e cila nuk dihet ende.

Po ku është e tashmja?

Nëse e kaluara ka perënduar dhe e ardhmja ende nuk ka lindur, pse e largojmë mendjen nga realiteti i së tashmes? Mu këtu qëndron urtësia! Kthimi i mendjes kah e tanishmja është eliminimi i bredhjes së mendjes dhe automatikisht edhe qetësimi i saj. Në këtë gjendje shpirtërore kontaktohet me potencialin e pastër, respektivisht, inteligjencën e paskajshme dhe shkëndijën e vetë Zotit në ne.

Heshtja dhe mendja e koncentruar tani dhe vetëm tani pa kurrfarë vlerësimi, është lidhja me ndërvetëdijen tonë, nga e cila buron çdo mençuri, inspirim, gjenialitet dhe njohuri. Është gjendja e arritur shpirtërore ku nuk ka vend EGO-ja të analizojë, sepse nuk ka se çka të analizojë.

Përmes MEDITIMIT, mund të realizohen edhe dëshirat tona jetësore?!!

Derisa keni arritur këtë qetësi të plotë mentale, për disa sekonda futeni në mendje figurën e parafytyruar të dëshirës suaj dhe pasi ta keni bërë këtë, menjëherë qetësohuni sërish.

Tentoni që mos t'i leni hapësirë mentale EGO-së tuaj që ta analizojë dëshirën. Nëse ajo arrin një gjë të tillë, dëshira nuk depërton aty ku duhet, sepse "lartmadhëria e saj, EGO", do të gjejë një milionë arsye t'ju vejë në dyshim. Ajo, pra, është "nëna e dyshimeve". Gjithmonë dyshon dhe vetëm dyshon. Ja një shembull praktik që vërteton këtë konstatim: nëse dikush ju njofton se jeni pranuar në fakultet ku keni konkurruar, sigurisht (ose edhe më mirë të themi, EGO-ja e juaj), do të thotë në vete: "Nuk mund të besoj", "A është e mundur?", etj. e në anën tjetër, nëse dikush ju komunikon se një mik i juaj ka bërë ndeshje dhe është lënduar rëndë në spital, ju gjithmonë do të zemëroheni dhe vuani për këtë tragjedi. I besoni shpejtë asaj informate të keqe pa dyshuar fare në të. Pse nuk dyshoni kur është diçka e keqe, por, përherë dyshoni kur është diçka e mirë?

Te shumica prej nesh, kjo është një shprehi e gabuar dhe e rrënjosur thellë në ndërdijen tonë, e cila do t'ju përcjellë gjithnjë derisa ju nuk vendosni ta ndryshoni këtë mënyrë të të menduarit. Por, fillimisht, duhet pranuar se ndryshimi i saj është një proces i gjatë që kërkon kohë dhe mund të caktuar.

Pse është kështu dhe pse në këtë mënyrë më së lehti realizohen dëshirat tona?

Tanimi, aspak nuk duhet dyshuar se shpirti ynë ka prejardhje hyjnore dhe se njeriu si qenie komunikon pandërprerë me inteligjencën e vet të paskajshme.
Çka e turbullon dhe e prish këtë komunikim të pandërprerë?
Dyshimet tona, lakmia, xhelozia, dhuntitë e ndryshme psikike të akumuluara në ndërvetëdije... ose thjesht, shprehur me terminologjinë profesionale.

STRESET
Shprehur në metaforë, streset janë valët e ujit në sipërfaqe të oqeanit të trazuar që nuk e lejojnë të vërehet gjurma e një guri të vogël të hedhur në të. Merrni me mend sikur ky oqean është plotësisht i qetësuar dhe pa valë, e ju, ndërkohë, e hidhni gurin e vogël në të? Menjëherë do të paraqiten vorbullat mbi sipërfaqen e trazuar të oqeanit të qetë në formë harqesh.

E shikoni? Vetëm një guralec i vogël i hedhur mbi sipërfaqen e qetë të oqeanit, shkaktoi trazimin e theksuar dhe shumë të shprehur të saj.

Kështu, pra, është edhe futja e dëshirës në mendjen tonë të qetë pa vlerësime. Realisht, ajo është komunikimi me hyjnoren,gjegjësisht, me vetë Zotin në ne.

Pra, nëse vërtetë doni ta kërkoni Zotin, atë e keni tek ju, në brendinë e qenies suaj. Mos e kërkoni në qiell, tek të tjerët. ZOTI është në zemrat tona dhe askund tjetër.

Ja një anekdotë e lashtë indiane që e dëshmon këtë kompaktësi:
"Zoti, pasi e krijoi njeriun si qenie më të përsosur në Univers, me kohë vërejti se krijesa e vet filloi të marrë shprehi të jashtëzakonshme. Pa ndërprerë kërkonte diçka, ankohej në dikë, nuk ishte i kënaqur me atë, kërkon këtë.... Andaj... Zoti një ditë, për të ikur nga njeriu, kishte vendosur të fshihet diku. Por, ku të shkonte? Ku të fshihet? E dinte Zoti se, kudo që të fshihet, njeriu përsëri do ta gjente. Kështu duke bredhur në mendime për të kërkuar një zgjidhje, rrugës e takon një të URTË dhe ia rrëfen atij problemin e vet. I urti pasi e dëgjon me vëmendje, e këshillon: "Zoti im i madh, sunduesi i gjithësisë dhe i tërë gjallesave në të, nëse dëshiron të fshihesh, atëherë futuni në brendinë e zemrës së njeriut dhe ai kurrë nuk do t'ju gjejë aty".
Kërkojeni edhe ju Zotin aty ku vërtetë fshihet në brendinë e zemrës tuaj! Kontakti i njeriut me krijuesin e vet është nevojë dhe procesi i natyrshëm, andaj ajo realizohet vetëm përmes qetësisë totale shpirtërore... pra, vetëm përmes MEDITIMIT.

Adnan Abrashi-NANDA